Prolog

- Obiad na stole ! – Kolejne popołudnie z kategorii tych nudnych i monotonnych. Dzisiaj, jak to bywa w naszym rodzinnym zwyczaju, przygotowałam obiad. Nie było to jakieś wymyśle danie. Po prostu ugotował spaghetti. Miałam nadzieję, że reszta domowników będzie zadowolona. Do salonu weszły dwie osoby; tak jak myślałam byli to moi rodzice. Nie mogłam się przecież łudzić, że mogli to być moi bracia.

Talerze i sztućce były już przyszykowane, tak więc pozostało mi tylko przynieść naczynie z potrawą. W ciszy skierowałam się do kuchni, od czasu do czasu zerkając na rodziców. Odsuwali właśnie krzesełka cicho o czymś dyskutując. Na ich twarzach gościł ciepły uśmiech, który zwykłam widywać gdy byłam małym dzieckiem.

Będąc już w salonie spostrzegłam, że mojego rodzeństwa dalej brak.

- Mamo przepraszam za nich, już po nich idę- grzecznie zwróciłam się do mamy. Spojrzała ona na mnie pobłażliwie i ruchem dłoni nakazała, abym usiadła na swoim miejscu przy stole. Odłożyła widelec i chicho się zaśmiała.

-Sakura kochanie. Oni nie są małymi dziećmi, nie musisz o nich dbać tak jakby byli małymi dziećmi. – Spojrzałam na nią z wyrzutem i pretensjami ukrytymi gdzieś głęboko we mnie. Tu nie chodziło o to , że się o nich martwię. Ja przygotowałam nam obiad i strasznie się namęczyłam, żeby przygotować go na czas.

Dla mnie obiad nie był zwykłym posiłkiem spożywanym w ciągu dnia, by zaspokoić nasze potrzeby. Pora obiadu była porą, w której zbierała się cała rodzina i spędzała go wspólnie. Na początku jedząc a później rozmawiając. Dla mnie był to czas, w którym mogliśmy być wszyscy razem.

W trakcie moich wewnętrznych przemyśleń, do rozmowy wtrącił się tata.

- Fakt, nie są małymi dziećmi, ale to nie oznacza, że mogą robić co chcą. W końcu Sakura przygotowała obiad specjalnie dla nas – zwrócił się do mamy.- Idź ich zawołaj. Jeżeli nie posłuchają powiedz, że stawię się w ich pokojach osobiście. – Razem z mamą zaśmiałyśmy się na ostatnie zdanie. W domu każdy wiedział, że tą „stanowczą” stroną była mama, natomiast tata przyjął rolę „pocieszyciela”.

Przez chwilę obserwując zabawną sprzeczkę rodziców doszłam do wniosku, że muszę po kogoś pójść. Podniosłam się z krzesła i skierowałam w stronę korytarza, gdzie znajdowały się schody.

- Wychowaliśmy wspaniałe dzieci, prawda Rin ?- Odpowiedź na to pytanie nie została udzielona.

Leniwie wdrapywałam się na piętro mojego domu. Będąc już w połowie słyszałam głośną muzykę wydobywającą się z pokoju jednego z moich braci. Podchodząc bliżej na drzwiach zauważyła wywieszoną plakietkę. No chociaż plakietką nie można nazwać zwykłą kartkę do drukowania. Zdziwiona spojrzałam na owy przedmiot i z wielkim wysiłkiem próbowałam rozszyfrować co na niej widnieje.

„ Nie wchodzić bez pukania ! Oderwę łeb !! „

Debil. I myśli, że ktoś go posłucha.

Ze znudzonym wyrazem twarzy spojrzałam na klamkę i weszłam w głąb pokoju. Drzwi przyjemnie zaskrzypiały informując właściciela pokoju, że ktoś przybył. Lecz on nie był tego świadomy. Skrzyp efektownie zagłuszyła muzyka wydobywająca się z głośników.

- Dobra leszczu- zwróciłam się do brata. – Rusz się i idź na dół, obiad stygnie.

- Cześć. – zamiast pyskówki brata doszło do mnie miłe przywitanie. Dopiero wtedy rozejrzałam się po pokoju. Znajdowali się w nim moi bracia oraz ich kolega z klasy. Czasami widywałam ich wspólnie na przerwach.

Wysoki brunet o karych tęczówkach, szczupły. Zadziwiająco podobny do Sasuke. Tylko tyle zdążyłam wychwycić , musiałam przecież coś odpowiedzieć.

- Acha, tak. Cześć – wyjąkałam z trudnością. Chłopak uśmiechnął się i  spojrzał na moich braci.

Sasori siedział przy komputerze, natomiast Pein razem ze znajomym zajmował łóżko brązowookiego. Cała trójka wpatrywała się we mnie dziwnym wzrokiem. Widziałam jak na ich twarze wciska się uśmiech.

Brunet zrobił to bardzo dyskretnie, Pein uśmiechał się widoczniej a Sasori… 

W pewnym momencie w pomieszczeniu dało się słyszeć głośny śmiech mojego brata. Nie wiedząc o co chodzi spojrzałam na niego jak na jakiegoś kosmitę. Przekierowałam wzrok w stronę pozostałej dwójki. Oni też cicho się śmiali.

-Pein, możesz mi powiedzieć o co tu chodzi – zwróciłam się do brata. – Wszyscy się śmieją, tylko nie ja.

-Bo może to z ciebie się śmiejemy landryno ? – sarkastycznym tonem odpowiedzi udzielił mi Sasori. – Lepiej spójrz co masz na sobie głąbie.

Idąc za radą brata, spojrzałam na swoje ubranie. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie różowy fartuszek w „Hello Kitty”. Dostałam go na ostatnie urodziny. Dziewczyny kupiły mi go twierdząc, że w przyszłości zostanę „ słodką niunią mojego męża”.

Momentalnie na moich policzkach wykwitł dorodny rumieniec. Czym prędzej odwróciłam się do nich tyłem i w pośpiech ściągnęłam fartuch.

-Debil – rzuciłam tylko do Sasori’ego i spojrzałam na Peina i jego kolegę. – Chodźcie na dół, obiad stygnie.