Rozdział 5

              W samochodzie panowała bardzo napięta atmosfera. Itachi po lewej, Sasuke po prawej, a ja ? Ja zajmowałam ‘’zaszczytne” miejsce pomiędzy nimi. Ech, i co ja teraz biedna pocznę ? Przecież ja tu zginę, jak sama nie popełnię samobójstwa uderzając do skutku głową o podłokietnik, to wykończą mnie bracia Uchiha, przynajmniej jeden ;młodszy; który w tym momencie posyłał mi złowrogie spojrzenie, lub umrę z braku powietrza, które coraz bardziej gęstniało i nie dało się oddychać. No, przynajmniej ja nie potrafiła. Itachi siedział spokojnie, nie zwracając uwagi na to co działo się obok niego, i oglądał mijaną okolicę. Sasuke natomiast przerzucał rozzłoszczone spojrzenia to ze mnie to na swojego brata, po czym spoglądał za okno , tym samym dając nam chwilę wytchnienia i powracał wzrokiem na nas. I tak w kółko. Do tego dołączył jeszcze dziwnie uśmiechający się Pein i śmiejący Sasori. Ten drugi co chwilę obracał się w naszą stronę i posyłał mi szeroki uśmiech, i chyba, współczujące spojrzenie. Chociaż nie jestem pewna. Ale, zostawmy to. Wróćmy do atmosfery w samochodzie, do braci Uchiha, i co ważniejsze zestresowanej mnie!

            Nogi miałam ściśnięte, plecak trzymałam i ciasno obejmowałam go ramionami, tak aby nie narażać się na niepotrzebny dotyk z osobami zajmującymi miejsce po moich bokach. Poruszyłam się nieznacznie, tak aby nie zwracać na siebie zbędnej uwagi. W tej embrionalnej pozycji trochę rozbolały mnie plecy.

- Saki, co dzisiaj na obiad? – dobiegło mnie pytanie brata. Spojrzałam na nie i lekko odchrząknęłam.

- Myślałam o tym, żeby zrobić jakieś warzywa, co ty na to ? – palnęłam nie zastanawiając się jakoś specjalnie co faktycznie przygotuję. Jednak po chwili dowiedziałam się, że nie był to dobry pomysł. Przekonała mnie o tym zbulwersowana twarz Sasori’ego i cichy jęk drugiego z braci. – W takim razie co mam zrobić? – zrezygnowana zwróciłam się do rodzeństwa.

- Zamówmy pizzę! – radośnie wykrzyknął czerwono-włosy. – Albo nie, zrób tą swoją tortillę. Ostatnio strasznie miałem na nią ochotę. A ty Pein?

- Pewnie, mi odpowiada. – Spojrzałam na lusterko, w którym dostrzegłam delikatnie uśmiechniętą twarz brata. Co prawda, nie chciało mi się  dzisiaj robić tortilli, jednak czego się nie robi dla braci? Jedyne co zrobiła to westchnęła ostentacyjnie.

- Ej, Itachi. Może też byś wpadł co? Mówię ci, tortilla Saki jest najlepsza. Musisz jej spróbować, a nie zdarza się ona zbyt często. – Cholera jasna! Sasori, czy ty musisz mi tak komplikować życie ? Spojrzałam na bruneta, który też na mnie spoglądał. Posłałam mu uprzejmy uśmiech i odwróciłam wzrok.

- Nie wiem czy odpowiada to Sakurze. W końcu to jakiś problem.

- Tym się nie przejmuj. Jeśli możesz to wpadaj. – moja odpowiedź była natychmiastowa. Nie wyjdę przecież na taką co nie chce udzielić gościny przyjacielowi swoich braci. Jedna osoba w tą czy w tą nie robi żadnej różnicy. Ach! Ale jest przecież jeszcze Sasuke. Tym razem głowę odwróciłam gwałtownie. Tym samy puściłam trzymany na kolanach plecak, który delikatnie opadł pod wpływem tak gwałtownego ruchu.

        Sasuke zdawał się nie interesować tym o czym rozmawiamy. Siedział odwrócony do nas bokiem, zupełnie pogrążony w obserwacji mijanych sklepów, domów i innych przeróżnych budynków. Na dodatek zauważyłam, że w jednym uchu znajdowała się słuchawka od telefonu, w której pewnie rozbrzmiewała głośna muzyka. Jego czarny plecak umieszczony był tak, jakby jego zadaniem było odgrodzenie jego osoby od mojej. Albo to moje małe paranoje.

  - Sasuke, może też wpadniesz? – zwróciłam się do niego z lekką obawą w głośnie. Bo przecież nie wiadomo jak zareaguje na takową wiadomość. – Jeśli chcesz oczywiście – dodałam po chwili namysły. Cały ten czas obserwowałam jego twarz, lecz nie dostrzegłam żadnej reakcji. Ani pozytywnej, ani negatywnej. Tak jakby nie usłyszał tego co powiedziałam. Z lekkim rozczarowaniem powróciłam do poprzedniej pozycji, podniosłam leżący pod nogami plecak i tym razem oparłam się o siedzenie, czego efektem było to, że moje ramiona stykały się z ramionami Sasuke i Itachi’ego.  Spojrzałam za okno. Stwierdziłam, że mamy jeszcze kawałek drogi do domu, dlatego sięgnęłam po słuchawki do plecaka. W momencie, gdy już miałam włączyć muzykę, dobiegł mnie głos po mojej lewej stronie.

- Nie słyszałeś co się do ciebie mówi? – Zdziwiona spojrzałam na starszego chłopaka. – Sakura zadała ci pytanie. – Przerzuciłam spojrzenie na bruneta po prawej. To co napotkałam było oczywiste. Rozzłoszczone spojrzenie. Gdy nasze oczy się spotkały, speszyłam się i spuściłam wzrok na kolana i nerwowo stukałam palcami o wyświetlacz. I znów zaległa nerwowa cisza, która ku naszemu zdziwieniu została przerwana przez Sasuke. Zdziwieni, wszyscy  zwróciliśmy na niego spojrzenia. Oczywiście prócz Pein’a, który prowadził, ten posłał mu krótke spojrzenie za pomocą lusterka

- Mogę zostać, jeśli nie sprawi ci to żadnego kłopotu. – Jego spojrzenie złagodniało, twarz nie wyglądał już tak wrogo jak wcześniej. Słysząc to lekko się uśmiechnęłam.

- Pein, możesz zatrzymać się jeszcze w jakimś sklepie. Muszę dokupić więcej składników.

                                                             ***

                Do domu dojechaliśmy później niż przypuszczałam. Jednak czemu się dziwić, musiałam zrobić jeszcze zakupy.

               W tym momencie, wpakowałam się do kuchni obładowana torbami ze spożywczaka i plecakiem przywieszonym na ramieniu. Nawet nie zdjęłam butów; od razu po otwarciu drzwi skierowałam się do kuchni. Słyszałam głośne rozmowy trójki przyjaciół na przedpokoju. Ciężko sidłam na krzesełku i zabrałam się za zdjęcie butów. Położyłam je nieopodal drzwi i właśnie zabrałam się za rozpakowywanie siatek, gdy dobiegł mnie krzyk brata.

-Sakura! Idziemy do mnie. Jak coś to wiesz, nie ?!

- Tak, tak – zdawkowo mu odkrzyknęłam po ty by nie wdawać się w niepotrzebne sprzeczki.

           Wróciłam do poprzedniego zajęcia. Krzątałam się po kuchni podśpiewując jakąś piosenkę z radia. 

 Usłyszałam ciche skrzypnięcie drzwi a po chwili kroki. Myślałam, że to albo Pein lub Sasori, przyszedł po jakieś picie labo przekąski dla gości, dlatego nie przejęłam się tym zbytnio. Dalej zajmowałam się tym czym wcześniej.

-  Mogę ci jakoś pomóc? – Dobiegł mnie cichy i lekko speszony głos. To aż dziwne. Nie pasował on bowiem do wiecznie złego i naburmuszonego właściciela. Zdziwiona odwróciłam się i spojrzałam na przybysza. Z wrażenia zaprzestałam nawet kroić paprykę.

- Sasuke – Lekko się uśmiechnęłam. – Nie, jesteś moim gościem, więc siądź, jeśli masz ochotę, przy stole. – Chłopak mimo mojego zdziwienia wykonał polecenia. Zajął miejsce bacznie mi się przypatrując. – Czemu nie siedzisz z chłopakami? – Spojrzał na mnie wymownie.

- Ty wydałaś się lepszym wyjściem. – Zaśmiałam się sama do siebie i wróciłam do poprzedniej czynności. – I po drugie, to nie chciałem siedzieć z tymi czubami. Sory, za określenie.

- Zapomniałam, że jesteś szczery do bólu. – Odwróciłam do niego twarz i się zaśmiałam, co dziwniejsze on zrobił to samo. Efektem było to, że po chwili obaj chicho chichotaliśmy. Mogło się teraz wydać, że jesteśmy dobrymi przyjaciółmi z dzieciństwa. Sielanka trwa ,la la la. Żarty i chichoty z niby przyjacielem.

 O czym ty Sakura myślisz co ?

             Właśnie w tym momencie nawiązałam cienką nić porozumienia z Sasuke, ale musiała ona być zniszczona przez Itachi’ego, który wparował do kuchni. W jednej chwili Sasuke przestał się śmiać i jego twarz znów stała się nic niewyrażającą maską, która mówiła ‘’ jestem Sasuke, nie zbliżaj się do mnie bo obiję ci twarz”. Starszy chłopak spojrzał na nas i uśmiechnął się konspiracyjnie.

- Widzę, że młodzież jako tako się dogaduje. – Spojrzał na mnie podejrzliwie. – Przyszedłem zapytać czy coś ci pomóc, ale widzę, że nie trzeba. – Tu wskazał na piekące się tortille w piekarniku.

- Nie, już wszystko przygotowałam. Wystarczy, że zawołasz tych z góry – odpowiedziałam i sięgnęłam po talerze i sztućce. W między czasie przygotowałam także sosy.

- Czekają już w jadalni. – odparł rozbawiony brunet.

- W takim razie weź talerze i sztućce, Sasuke, ty jeśli możesz weź szklanki i idźcie do pokoju. Ja wyciągam już tortille i idę.

              Tak jak powiedziałam tak zrobili. Po chwili i ja doszłam di towarzystwa okupującego mój salon. Na początku wszyscy zajadali się daniem, które przygotowałam, a później rozpoczęły się rozmowy.

- Ach! Jestem taki najedzony. – odezwał się Pein klepiąc się brzuchu.

- Sasuke – zwróciła się do brata Itachi. –  Powiedz nam, jak to jest mieć tak zajebistą koleżankę w klasie co ? – Cisza.

- Ona nie jest moją koleżanką. – odparł zdenerwowany brunet. Przyznaję trochę mnie to ubodło, jednak dalej się uśmiechałam i udawałam, że nic się nie stało.

- W takim razie kim? – podpuszczał Sasori. – Może przyjaciółką?

-Dajcie mu spokój. – Postanowiłam  interweniować. Jednak nikt ,jak zwykle, mnie nie posłuchał.

- A może ty w niej… no wiesz- zaśmiał się Itachi. Tego było za wiele. Zdenerwowany Sasuke poderwał się z miejsca i spojrzał na mnie.

- Ona jest dla mnie nikim. Równie dobrze mogłaby nie istnieć. – Po tym co powiedział wyszedł.

 

             W salonie panowała cisza. Ja trawiłam dalej słowa, które przed chwilą padły. Rozejrzałam się po zebranych. Każdy z nich wpatrywał się we mnie.

- Saki, przepraszam. Ja… - przerwałam mu w pół zdania.

 - Nie musisz. Posprzątam. – zabrałam się do tej czynności.

 

- Pomogę ci. – Zaoferował się Itachi, jednak zbyłam go uśmiechem i kiwnięciem ręki.

              Z brudnymi talerzami skierowałam się do kuchni. Przechodząc kątem oka zauważyła Sasuke stojącego na korytarzu. Odłożyłam naczynia i skierowałam się z powrotem na korytarz z zamiarem przeproszenia go. Jednak zatrzymały mnie jego słowa.

- Powiedziałem, że jest dla mnie nikim. Szczery byłem, a co? – Musiał rozmawiać z kimś przez telefon. – I co z tego, że mogłem ją urazić? Mnie uraziła jej twarz, więc jesteśmy kwita.

             Bolesne słowa uderzyły we mnie. Nie myślałam, że to może tak boleć. Cholera.

            Stałam dalej na przedpokoju i się  uśmiechałam. Jednak tak bardzo chciało mi się płakać.

 

- A to gówniarz. – Doszły mnie słowa Itachi’ego w momencie, gdy za Sasuke zamknęły się frontowe drzwi.

           I w tamtym momencie dałam upust swoim emocjom.

          Stałam na środku korytarza uśmiechając się i jednocześnie płacząc. To przecież absurd